Vietnamese Fairytales

Een sprookje lijkt het wel, wat we gister meegemaakt hebben..
We redden op onze motorbike langs een heuvel bestaande uit gigantische rotsblokken. We zagen iets dat leek op een tempel halverwege de heuvel liggen en besloten een kijkje te gaan nemen.
Het bleek een verlaten tempel te zijn, met muren vol tekeningen en teksten die allen door kinderen gemaakt leken. Twee jongetjes die deze tempel als hangplek gekozen hadden wezen ons een pad dat ons hoger de heuvel op zou leiden.
Eerst kwamen we bij een hek met een groot hakenkruis erboven (het teken van het boedhisme dat voor oneindigheid staat) en daarachter troffen we een klein paviljoentje aan met een groot beeld van de moeder van Boedha. Het pad ging verder de heuvel op en leidde ons naar een groep gebouwen waar we werden weggeblaft door een stel honden dat daar rondliep. Na de honden gerustgesteld te hebben dat we geen criminelen of hun familie-consumerende-Chinezen waren konden we het terrein betreden, wat op ons erg verlaten overkwam.
In de keuken van het complex troffen we echter een oud vrouwtje in nonnenkledij (met muts en fluorescerende sjaal) aan die in een grote glimlach openbarstte zo gauw ze ons zag en gelijk naar buiten kwam om ons bij de hand te pakken.
Ze maakte duidelijk dat we naar hartelust rond konden lopen en wees ons op een klein kapelletje achter de gebouwen. Toen we weer uit dit kapelletje kwamen zag ik een bij de gebouwen een hele oude monnik met knalgele muts rondlopen die met z’n hand boven z’n ogen ons tussen de rotsen probeerde te ontwaren. Ik besloot het hem wat makelijker te maken en liep op hem af om hem te begroeten. Hij bleek om een of andere redden erg gelukkig om mij te zien en greep me gelijk bij de hand, legde die op zijn schouder en leidde me weg naar een van de gebouwen. Voordat we om de hoek verdwenen kon ik nog net zien dat Sander zag dat ik weggeleidt werd zodat hij ons kon volgen.
De monnik leidde me naar een houten deur met een groot hangslot erop, en toen hij iets riep kwam de oude non zowaar aangerend met een grote bos sleutels om de deur voor ons te openen. Achter de deur bleek wederom een tempel te schuilen en na onze eer met wierook en nederige buigingen aan Boedha betuigd te hebben werden we door dit prachtige stel, een 85-jarige, nagenoeg blinde monnik met gele muts en een rondrennende, stralende en bejaarde non met fluorescerende sjaal, meegnomen naar de kamer van de monnik.
Hier werd gelijk door de monnik thee voor ons ingeschonken (de helft ernaast, maar hij was bijna blind en de kopjes erg klein, dus het zij hem vergeven..), en begon de non fruit voor ons te schillen. Communicatie was nagenoeg onmogelijk, maar met handen en voeten, veel glimlachen en ons zeer beperkte vietnamees hebben we ons prima vermaakt.
Na een tijdje verdwijnt de monnik de trap op naar boven, en even later horen we meerdere malen het geluid van een grote gong de heuvel af denderen. De monnik komt weer helemaal naar beneden en gebaart ons dat wij naar boven moeten, daar treffen wij op een balkon een gigantische bel aan een stellage aan waar de monnik met een grote houten stam tegen aan slaat. Het geeft een prachtig geluid, en hij schijnt er ook de grootste lol in te hebben, want met een stralende glimlach (voorzover mogelijk met enkel drie tanden) ramt hij keer op keer tegen de bel aan. Het tafereel is helemaal complete wanneer de non ook naar boven komt en schaterlachend op de grond gaat zitten en haar hoofd in de bel steekt wanneer de monnik weer begint te rammen!
Hierna gaat, sorry, sprint, de non ons voor de berg op om daar nog een andere tempel voor ons te openen.
Hier begint de non hele verhalen tegen ons te vertellen, compleet in het vietnamees, en heeft blijkbaar niet in de gaten dat onze glimlachen niet van begrip maar van onwetendheid zijn. Maar wat geeft het; zij verteld, wij luisteren en zo hebben we allemaal een goede tijd!
Weer beneden gebaart de non ons aan tafel te gaan zitten en komt ze even later met een giganisch dienblad beladen met rijst, vlees, paddestoelen, soep en groente aanzetten. We eten zoveel we kunnen om niet zoveel te laten staan en onbeleefd over te komen. Maar de moeite is tevergeefs, nadat we ons helemaal vol hebben gegeten is het dienblad nog altijd halfvol.
Na afscheid van de monnik genomen te hebben en de non met een stralend gezicht een kus op Sanders wang heeft gedrukt, dalen wij de heuvel weer af met in ons hoofd een van de meest magische herinneringen…

PS. Er staan nieuwe foto's bij het vorige bericht!