Good Bye Vietnam

Inderdaad，lang niets meer van ons laten horen，onze excuses daarvoor。Maar hier zijn we weer！ We zitten inmiddels in Kunming，Zuid China，na een verschrikkelijk lange rit（20 uur，maar het was ook wel 500km！）met de bus vanaf de grens met Vietnam。
Over China zelf valt nog niet veel te vertellen，we hebben vandaag een beetje hier in Kunming rondgelopen en de stad verkend。China is echt gigantisch，Kunming is‘slechts’een provinciehoofdstad maar hier rondlopen geeft je het gevoel alsof je in downtown New York roddwaalt。Gigantische gebouwen，supermoderne winkels，rijke mensen en helemaal nergens vuil op straat！China geeft ons voor de eerste keer echt het gevoel dat we in een ander land terecht zijn gekomen。
Goed，dan nu ons laatste avontuur in Zuid Oost Azie，met een motorbike door het noorden van Vietnam en daar bij de hilltribes op bezoek gaan。Zo‘n twee weken geleden was het ons plan om zo’n 10 dagen in het noorden rond te gaan touren，maar helaas！De Chinese ambassade in Hanoi was ons niet gunstig gezindt en zodoende hebben we een week in Hanoi vastgezeten voordat we allebei （allebei ja，die eikels hebben sander eerst ook nog een visum geweigerd！）een visum hadden。Door al dit gekut kwamen we in de knel met ons Vietnamese visa dat op het punt stond om te vervallen en uiteindelijk hadden we nog vier dagen de tijd om los te gaan in het noorden.
Vanuit Hanoi de nachttrein gepakt naar Lao Cai, in het uiterste noorden, en daar in de vroege ochtend twee motobikes gehuurd voor vier dagen en gelijk op pad gegaan naar Bac Ha. Bac Ha is een klein stadje in de bergen, en qua hilltribes de meer onbekende tegenhanger van het toeristische Sapa waar iedere dag bussen vol toeristen naar toe geloodst worden.
Aangezien het weer en de tijd niet echt meezaten besloten we om niet verder te trekken maar drie nachten in Bac Ha te blijven en dat als thuisbasis te gebruiken om iedere dag de bergen in te trekken.
Gelijk de eerste dag bezochten we een dorpje van de Flower H’Mong Tribe, een aantal kilometer buiten het dorp. Toen we door het dorpje liepen kregen we niet echt het gevoel dat we daar heel erg welkom waren, geen vriendelijk gelach, geen joelende kinderen en giechelende dames, wat we toch wel een beetje gewend waren! Toen we midden in het dorp een beetje besluiteloos rond stonden te staren op het punt om rechtsomkeert te maken, werden we door een man een paar huizen verderop gewenkt om bij hem te komen en tot ons genoegen maakte hij gelijk het ons welbekende gebaar van een fles aan de mond zetten, dat kon maar een ding betekenen: wiskey zuipen!
Eenmaal binnen in zijn prachtige en zeer ruime huis (hut zouden we het in Nederland noemen) kregen we eerst thee aangeboden en waagden we onszelf aan het altijd weer lastige traject van communicatie. Gelukkig bleek deze man (Tchu heette hij) enige kennis van het Vietnamees en van gebarentaal te hebben en aangezien wij een over een vertaal-, en fotoboekje beschikten redden we ons prima.
Al gauw hadden we de grootste lol met z’n drieen en begonnen er enkele kinderen binnen te druppen, eerst nog verlegen maar al snel rondrennend en schreeuwend en contact met ons zoekend. Na twee koppen thee kwam de wiskey tevoorschijn, en oh god! Wat was het sterk spul!
Na een halve fles leeggedronken te hebben bracht hij ons twee kommen met gemalen rijst waar hij thee over heen goot, het voedsel dat zij iedere dag aten, en gadverdamme, dat was echt niet tee tee ten! Maar goed, deze keer wel braaf ons bordje leeggeten, gelukkig wel met flink wat shotjes wiskey om het droge spul weg te krijgen.
Op een gegeven moment haalden we ons fototoestel tevoorschijn en maakten we een aantal foto’s van Tchu met z’n twee zoontjes en van de andere kinderen in het huis. Allen waren zs volledig door het dolle heen toen ze zichzelf op het schermpje van het toestel zagen, en wij besloten om ze te beloven de foto’s uit te printen en ze naar ze toe te brengen.
De rest van de middag met groot plezier een einde aan de fles wiskey gemaakt en met nog groter plezier de tweede ontkurkt zien worden. Toen het donker begon te worden besloten we om naar ons hotel terug te gaan, niet voordat de nog drie laatste shotjes moesten nemen uiteraard, en toen bleek het toch wel een behoorlijke uitdaging te zijn om in het donker de motorbike weer de berg af te manouvreren! Niet geheel zonder brokken, geen ernstige uiteraard, zijn we uiteindelijk toch veilig in ons bed belandt.
Bac Ha, bleek enkel een fotozaakje te hebben en deze kon natuurlijk de foto’s niet zelf uitprinten, deze moesten weer uit Lao Cai komen en dat zou weer enkele dagen duren blablabla… We hebben geen enkele dagen, ons visum is bijna verlopen! Uiteindelijk de zaak zover gekregen de foto’s in twee dagen binnen te hebben.
Goed, twee dagen later de foto’s opgehaald en naar het dorp toegebracht, waar we enkel een agressieve hond voor de dichte deur aantroffen. Andere jongens uit het dorp vertelden ons dat Tchu rond een uur of 5, en later rond een uur of 6 terug zou zijn. We hadden zo’n 25 foto’s uitgeprint en iedereen die we ze lieten zien begon te joelen en te lachen en op elkaar te wijzen, geweldig!
We warden door tchu’s broer uitgenodigd om binnen met wat thee op Tchu te wachten, maar toen het tegen half 6 erg donker en mistig begon te worden besloten we om de foto’s maar achter te laten en terug naar Bac Ha te gaan. Toen we buiten waren kwam Tchu echter net aangelopen, met een soort fret (de vangst van de dag) aan een touw, en zijn gezicht veranderde in een grote stralende glimlach en gelijk gebaarde hij ons om weer naar binnen te gaan, het op een zuipen te zetten en de fret samen met hem op te eten. De foto’s vond hij helemaal geweldig en hij zat werkelijk waar te gillen toen hij de familie foto van hem met z’n vrouw en z’n twee zoontjes zag!
De fret die hij had gevangen was niet al te groot, en we zouden met een man of tien (inclusief vrouwen en kinderen) ervan moeten eten, maar gelukkig hadden ze ook nog een dode rat achter de had en samen met was groente en rijst zou dit een prima maaltijd vormen!
Voor onze ogen werden de beesten geslacht, geplukt, gevilt en gekookt en vervolgens hebben we er met z’n allen van zitten smullen, eerlijk waar, het was lekker!
Goed tot zover Noord Vietnnam, die avond overigens wel zonder brokken weer naar beneden gekomen en de volgende dag weer terug naar Lao Cai om daarna de grens met China over te steken. En hier zijn we dan. De missie voor nu is om een route over land naar Tibet te vinden, jullie horen het nog!